ای آفتاب زمین خورده، ماهِ نیزه حسین           طلوع كرده سرت در پگاهِ نیـزه حسین

پــنــاهـگــاهِ یـتـیــمـانـم و بــدونِ پـنــاه           خـودت بگـیـر مـرا در پـناهِ نیزه حسین

ز آهِ تو به زمین ریخت گـریـۀ شمشیر              زِ اشكِ من به هـوا رفت آهِ نیـزه حسین

پِیِ سرِ تو در این شهر كوچه گرد شدم           مـرا كـشانده به بـازار، راهِ نیـزه حسین

چه داغ ها كه به رویِ جگر گذاشته است             بگـو به من چه نبـوده گـناهِ نـیزه حـسین

امان ز كارِ سنان و امان ز زخـمِ زبان           امـان ز نـیزه و قـلـبِ سیـاهِ نیـزه حسین